Mama is Boos
Mijn dochter van bijna drie heeft heerlijke driftbuien. Van die buien waarbij ik als moeder zoveel zelfbeheersing moet bezitten dat menig meditatieguru er wat van kan leren. En ook ik verlies weleens mijn geduld, word boos op haar boosheid en heb het op momenten laten escaleren. En wat voel ik me schuldig wanneer dit gebeurt. Want ik weet dat die kleine meid er niets aan kan doen. Dat haar frustraties ontstaan uit het simpele feit dat ze het gewoon nog niet weet. Dat ze het nog niet ervaren heeft. En het juist wil ervaren op momenten wanneer het voor mama niet uitkomt. En dat botst.
Als opvoederscoach is het erg fijn om aan de zijlijn te staan om zo te kunnen observeren waar de pijnpunten liggen binnen de verbinding tussen ouder en kind. En hier de juiste begeleiding bij te geven. Hoe anders is het als diezelfde pijnpunten bij mijzelf ontstaan, maar de zijlijn niet eens in zicht is omdat ik zelf middenin het veld sta! Nadat ik merkte dat er een patroon zat in mijn reacties op mijn dochters gedrag, ben ik flink gaan spiegelen met mijn eigen pijnpunten. Wat maakt het dat haar boosheid mij zo raakt?
Het bleek dat ik haar boosheid op mezelf betrok. Ik voelde me persoonlijk aangevallen omdat zij niet wilde doen wat ik op dat moment in mijn hoofd had. Ik was de verbinding op die momenten compleet verloren met haar belevingswereld. Als ze nou maar gewoon zou luisteren, zou alles veel makkelijker gaan. Maar omdat ze niet luisterde ging het veel moeizamer, waardoor ik mijn geduld verloor.
Ik ging de connectie maken met mijn eigen twee jarige zelf. Hoe zou ik de wereld hebben gezien toen ik die leeftijd had? Wat zou ik begrijpen en zou ik dat ook duidelijk kunnen maken? Het antwoord daarop was heel verhelderend. Als twee jarige zou elke dag weer zoveel nieuwe prikkels brengen, dat ik het zelf erg lastig zou vinden om hier steeds weer mee om moeten leren gaan. Dan is het niet meer dan logisch dat ik soms een driftbui zou krijgen omdat die overmatige prikkels toch op een manier verwerkt moeten worden. En wat zou mijn behoefte zijn als ik zo’n driftbui zou krijgen? Troost en begrip van mama.
Dit inzicht was een eyeopener. Ik werd even met mijn neus goed op de feiten gedrukt dat mijn gedrag haar gedrag in de hand werkte. Ik moest weer een veilige haven worden voor mijn kleine meid. Ik ben sindsdien weer gaan voelen, wat is haar behoefte, waarom gedraagt ze zich op dit moment op deze manier. En het belangrijkste, wat heeft zij van mij nodig? Door deze vragen aan mijzelf te stellen ervaar ik weer de rust, zodat ik haar de ruimte kan geven om gewoon even boos te zijn. Hierdoor kan ik ook weer de humor van de driftbuien inzien, want zeg nou zelf; Een emmer moeten delen is best een goeie reden om niet meer te willen spelen!
