Ik doe het niet, ik mág het doen

Een spannende bezoek staat op de agenda. Er is mij gevraagd om mee te kijken bij een zesjarig jongetje die zich in het autistisch spectrum bevindt en daarnaast externaliserend gedrag vertoont.

De observatie begint in de klas, waar hij sinds kort meedraait. Het lokaal is zo ingericht dat hij zich ook terug kan trekken wanneer hij hier behoefte aan heeft, maar hier heeft hij nog geen gebruik van gemaakt. Hij reageert op alles in zijn omgeving en ervaart veel als intimiderend, wat resulteert in veelvuldig zoeken naar troost bij de leerkracht. Zijn houding is vijandig, maar kan je hem dat kwalijk nemen?

Ik ga ook mee wanneer hij met de remedial teacher (RT-er) apart gaat werken. Mijn aanwezigheid wordt nu heel duidelijk en hier heeft hij erg moeite mee. Ik mag niet bij hem in de buurt komen, ik mag niet naar hem kijken, eigenlijk mag ik er gewoon níet zijn. Meermaals loopt hij het lokaal uit, om vervolgens stampvoetend weer binnen te komen. Ik besluit om de observatie te laten varen en met hem te gaan praten. Ik vertel hem dat het helemaal goed is als hij mij niet aardig vindt en dat hij helemaal niets hoeft. Hij bepaalt of ik in zijn buurt mag zijn.

Na dit gezegd te hebben, beseft hij dat de regie in zijn handen is. Hij kalmeert een beetje en gaat naast me zitten. Ik mag niets meer zeggen, maar hij wil wel samen met de RT-er een spelletje doen met de letterbak die hij gebruikt om letters en woordjes te oefenen. Ik kijk het schouwspel aan, waarin ik mij verbaas hoe taalvaardig hij al is voor de korte periode waarin hij nu met de letters aan de gang is. Opeens draait hij zich naar me om en betrekt me bij zijn zelfverzonnen spelletje. Het ijs is gebroken, hij heeft besloten dat ik mee mag in zijn wereld. Hij pakt zelfs mijn hand wanneer hij het even spannend vindt. Dankbaarheid vult mijn hart en ik besef maar weer:

Dit werk doe ik niet, ik mág het doen.